Στα 70 στρέμματα κτήματος τα αμπέλια είχαν πάντα τον πρώτο λόγο.

Στην αρχή φυτεύτηκαν σταφιδάμπελα μαζί με ελιές. Με την κατάρρευση της σταφιδοκαλλιέργειας το κτήμα αλλάζει μορφή και περνά στις ετήσιες καλλιέργειες.

Τα αμπέλια από τον λόφο

Την σημερινή μορφή την έδωσε ο αναδασμός του 1970 που ενέταξε το ανατολικό τμήμα, περίπου 40 στρ., στην αρδευόμενη ζώνη και απέκοψε με δρόμο το δυτικό τμήμα, περίπου 30 στρ, καθορίζοντας έτσι τη χρήση του ως ελαιώνα (μη ποτιστικό).

Με το νερό στο ανατολικό τμήμα, φυτεύτηκαν αμπέλια και ¨δένδρα¨ που είχαν εισόδημα (βερικοκιές και πορτοκαλιές) που σήμερα εκριζώθηκαν και έγιναν και πάλι αμπέλια.

Η οινολόγος εξετάζει για αρρώστιες

Οι ποικιλίες που καλλιεργούντο εξ αρχής στο κτήμα ήταν γηγενείς, κυρίως φιλέρι και ροδίτης αλλά και άλλες όπως παύλος ή ζακυνθινό, βιολεντί, αετονύχι, μερκουραίικο (παραλαγή του Refosco που πρώτος έφερε και καλλιέργησε στην περιοχή ο Μερκούρης) και από το 2000 φυτεύτηκε αγιωργήτικο.

Το κορφόκομα στο νέο Αγιωργίτικο

Λόγω αυτής της πολυσύνθετης φύτευσης στη σύνταξη του Αμπελουργικού Μητρώου αυτές οι διαφορετικές ποικιλίες, εκτός από το φιλέρι και το αγιωργίτικο, χαρακτηρίστηκαν ως ασπρούδες και μαυρούδες.

Σήμερα έχει αναμπελωθεί το φιλέρι και πιο πολύ το μαυροφίλερο ή σταυρωτό, έχει επεκταθεί το αγιωργήτικο και καλλιεργείται και μία μικρή έκταση, πιλοτικά με Merlot.

Το μαυροφίλερο

Οι αμπελώνες με τους οποίους συνεργαζόμαστε είναι στην ίδια υδρολογική λεκάνη και στο ίδιο υψόμετρο, ώστε κάπως να προσομοιάζει το μικροκλίμα με αυτό του κτήματος, και αφορούν εκτάσεις με φιλέρι, μοσχοφίλερο και ροδίτη.