Το οινοποιείο αποτελεί τμήμα του Κτήματος Δρούβα που έχει έκταση περίπου 70 στρέμματα και βρίσκεται στον Άγιο Γεώργιο, έναν από τους λόφους που περιβάλλουν τον Πύργο Ηλείας.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα, ο Βασίλειος Δρούβας με έδρα το Κούμανι στα ορεινά της Ηλείας, στο οροπέδιο Φολόης, είχε αναπτύξει σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα που την είχε επεκτείνει σε όλη σχεδόν την Ηλεία με κτήματα, ακίνητα, καλλιέργεια και εμπόριο σταφίδας. Τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες τις συνέχισαν τα παιδιά του με την καλλιέργεια και εμπορία σταφίδας με έδρα τον Πύργο, που κατά τις πρώτες δεκαετίες του 1900 συγκαταλέγονταν στους μεγαλύτερους σταφιδέμπορους της περιοχής. Ο μικρότερος εκ των αδελφών Βασιλείου Δρούβα ήταν ο παππούς Σπύρος, επίλεκτο μέλος της κοινωνίας του Πύργου, στον οποίον περιήλθε η κυριότητα του Κτήματος.

Παντρεύεται τη Σοφία και κάνουν μια κόρη, την Γκόλφω, και ένα γιο, τον Σάκη. Ο προπάππος Σπύρος φεύγει από τη ζωή νέος το 1923 και η Σοφία αναλαμβάνει το κτήμα και το μεγάλωμα των παιδιών.

Σπυρίδων Δρούβας 1879-1923

Η σταφιδοκαλλιέργεια ναυαγεί το 1935 (2^η σταφιδική κρίση). Τα σταφιδάμπελα εκριζώνονται και το κτήμα περνά σε ετήσιες καλλιέργειες, πάντοτε σε συνδυασμό με την ελαιοκαλλιέργεια, με πενιχρά όμως αποτελέσματα.

Έτσι ο Σάκης, μετά τον εμφύλιο, διορίζεται στο Υπ. Οικονομικών και αναλαμβάνει το Μονοπώλιο του Πύργου, παντρεύεται την Ντίνα, υπάλληλο της ΕΤΕ Πύργου, έχοντας την μόνιμη κατοικία του στον Πύργο. Από το 1960, όταν γίνεται το μοίρασμα της ¨πατρογονικής¨ περιουσίας, αναλαμβάνει και το κτήμα που πλέον είναι συμπληρωματικού εισοδηματικού στόχου για την οικογένεια και το σπίτι του κτήματος αποκτά παραθεριστική διάσταση.

Διονύσιος (Σάκης) Δρούβας 1919-2000

Τις δεκαετίες του `60 και του `70 το κτήμα παίρνει την μορφή της ¨Αγρέπαυλης¨ με την διώροφη κατοικία και τη βεράντα που βλέπει τη θάλασσα του Κατάκολου, τα υποστατικά του, τη στέρνα-πισίνα, τους κήπους και τα οικόσιτα ζώα του. Σ΄ αυτήν τις γιορτές και το καλοκαίρι, διασκέδαζαν οι παρέες του Σάκη και της Ντίνας με βόλτες στο κτήμα, κυνήγι στους λόφους, βουτιές και άραγμα στη στέρνα, φαΐ και χαρτάκι στη βεράντα, πάντοτε κάτω από τους ήχους των δίσκων των 45στροφών που έπαιζε ένα φορητό πικ-απ.

Αγρέπαυλη

Εν τω μεταξύ, με τον αναδασμό του 1970 και της άρδευσης του κτήματος, φυτεύονται και πάλι αμπέλια, βερικοκιές και πορτοκαλιές και μέσα στη 10ετία, από δευτερεύων εισοδηματικός στόχος γίνεται πρωτεύων.

Από το 1980 αρχίζει η νέα οινοπαραγωγή και ο Σάκης επιστρέφει στο κτήμα και επικεντρώνεται σ΄ αυτήν, χωρίς να παραμελεί και τις δενδροκαλλιέργειες. Ο γιος του ο Σπύρος, την περίοδο αυτή, είναι ιδιωτικός υπάλληλος αλλά συγχρόνως βοηθά και τον Σάκη, σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση στο κτήμα, ενώ η κόρη του η Σοφία ακολουθεί την πορεία της μητέρας της στην ΕΤΕ του Πύργου.

Από το 2000 ο Σπύρος εγκαθίσταται στο κτήμα και αρχίζει η εποχή του εκσυγχρονισμού του και ειδικά η προσαρμογή της οινοποίησης στις νέες τεχνολογικές συνθήκες.

Το 2006, όταν η μικρή εγγονή Ιουλία εγγράφεται στην σχολή Οινολογίας των ΤΕΙ Αθήνας, η οικογένεια μεταφέρεται οριστικώς από τον Πύργο στο κτήμα, η μαμά Γιούλα αναλαμβάνει το ¨pairing¨  φαγητού και κρασιού και τα τραπέζια της παρέας ξαναστήνονται.

Μονόδρομος η τελική απόφαση: σταδιακές θεσμικές και δομικές αλλαγές που θα οδηγήσουν στην ορθή εκμετάλλευση των πόρων του κτήματος και στην ανάδειξη του οινικού πλούτου των γηγενών ποικιλιών των οινοσταφυλιών του, πάντα ανοικτό στους φίλους και το κοινό.