Η ευρύτερη περιοχή του οινοποιείου προσδιορίζεται στο δυτικό εκβολικό τμήμα του μυθικού ποταμού Αλφειού και συγκεκριμένα από τις εκβολές του Αλφειού και τη λιμνοθάλασσα Μουριά έως το Ακρωτήριο του Κατάκολου και από εκεί στους λόφους-οικισμούς που περικλείουν τον Πύργο, Σκαφιδιά-Λαστέικα-Άγιος Γεώργιος-Κολλύρι-Λαμπέτι-Βαρβάσαινα, δηλαδή το 80% της εδαφικής περιοχής το Δήμου Πύργου.

Η περιοχή αυτή αποτελούσε την αρχαία Πισάτιδα, που κατοικείτο από το 1500 π.Χ. από τους Επειούς. Από τις 12 πόλεις της Πισάτιδος οι τρεις ήταν κτισμένες σ΄ αυτήν την περιοχή :

α) Η Φειά, που αποτελούσε το επίνειο όλης της Πισάτιδος

β) Τα Λέτρινα, στο βουνό του Αγιάννη, έχοντας και όλη τη λιμνοθάλασσα και εξ αυτού ο Γερμανικός Χάρτης του 1786 τα αποτυπώνει στην εκβολή του Αλφειού.

γ) Το Δυστόντιο, περίπου στη θέση του σημερινού Πύργου, κατέχοντας μια πολύ μεγαλύτερη έκταση από τα δύο προηγούμενα.

Στην περιοχή αυτή ευρίσκετο και ο χώρος της Αλτέως, όπου λατρεύετο ο Ξένιος Δίας. Το 776 π.Χ. υπογράφεται ιερή εκεχειρία από τον Βασιλέα της Πισάτιδος Κλεοσθένη της Ήλιδας Ιφιτο και της Σπάρτης, Λυκούργο, και τελούνται Πανελλήνιοι αγώνες στο στάδιο δίπλα από την Ιερή Άλτη, οι οποίοι καθιερώνονται ανά τετραετία (Ολυμπιακοί Αγώνες).

Οι Αιτωλοί που είχαν εγκατασταθεί στη λεκάνη του Πηνειού, κατακτώντας την Ήλιδα, το 580π.Χ. καταστρέφουν τις πόλεις της Πισάτιδος και καθιστούν περιοικίδες πόλεις τις πέραν του Αλφειού πόλεις της Τριφυλίας. ¨Παίρνουν¨  την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων αφήνοντας μόνο την τέλεσή τους στη Ιερή Ολυμπία και επικυριαρχούν για αιώνες στην περιοχή.

Κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431-404 π.Χ) συμμαχούν με τους Σπαρτιάτες και είναι στο στρατόπεδο των νικητών, ενώ κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους (323 -146 π.Χ) εντάσσονται στην Αχαϊκή Συμπολιτεία που ηττάται τελικά από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ.

Κατά τους Ρωμαϊκούς και Πρωτοβυζαντινούς χρόνους η περιοχή διατήρησε την πολεοδομική και κοινωνική της διάρθρωση και μάλλον γνώρισε άνθιση, σε σχέση με το μαρασμό της λοιπής χώρας, αφού οι Ολυμπιακοί Αγώνες που συνεχίζονται και με ¨βαρβάρους¨, είναι ο τουρισμός της εποχής και δημιουργεί προστιθέμενο εισόδημα.

Από τον 4^ο αιώνα ο Γότθος Αλάριχος από τη Θεσσαλία καταστρέφει όλη την κεντροδυτική Πελοπόννησο. Ακολουθούν οι Βάνδαλοι τον 5^ο αιώνα και ο σεισμός του 522 π.Χ. που τελικά ισοπεδώνει ότι έχει απομείνει στην Ηλεία και την Αχαΐα. Ότι ¨αρχαίο¨ διασώζεται είναι ότι κτίστηκε από τότε και ύστερα.

Στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (600-1200 μ.Χ) η περιοχή ακολουθεί την τύχη της ΒΔ Πελοποννήσου. Από το 600-800 μ.Χ εποικείται από Σλάβους, οι οποίοι συμβιώνουν και με τους εναπομείναντες γηγενείς. Οι Βυζαντινοί τους νικούν δύο φορές στην Πάτρα 805-807 μ.Χ. και 841-843 μ.Χ. και για να διαφυλάξουν τα εδάφη τους αναπτύσσουν και εδώ τον θεσμό των ακριτών που με τη διαχείριση και προστασία των τιμαρίων τους προστατεύουν και τα εδάφη της αυτοκρατορίας. Γι αυτή την περίοδο δεν έχουν βρεθεί ακόμη πηγές για την περιοχή.

Στη Φραγκοκρατία η περιοχή ανήκει στην Βαρονία της Άκοβας (περί της σημερινής Καρύταινας)  που έχει 24 φέουδα που να από αυτά είναι η περιοχή μας. Ο Φεουδάρχης φτιάχνει το κάστρο του στο βουνό του Κατάκολου και από την θέα που έχει, ονομάζεται BeauVoure.

Με την επικράτησή τους οι Οθωμανοί ακολουθούν το ίδιο σύστημα διοίκησης (τα τιμάρια αντιστοιχίζονται στους Καζάδες) και το 1512 ο Μπέης Γεώργιος Τσερνώτας κτίζει στο ύψωμα που βρίσκεται στο κέντρο της όλης περιοχής τον ¨Πύργο¨ του για να την εποπτεύει και αρχίζει η δημιουργία της πόλεως που σήμερα είναι πρωτεύουσα του νομού.

Κατά την Βενετοκρατία η περιοχή ήταν ενδιάμεσος σταθμός των διερχόμενων εμπόρων από και προς Ζάκυνθο με πληθυσμό που ίσως έφθανε τους 5.000 κατοίκους, ενώ στη Βενετική απογραφή του 1701 ανήκει  στη 2^η Περιφέρεια της Αχαΐας, στο 4 tettitorio της Γαστούνης όπου καταγράφονται 171 χωριά, μεταξύ των οποίων και κάποια της περιοχής, όπως Pirgo, Romessi, San Zorci κ.ά.

Η πόλη του Πύργου και η ευρύτερη πλέον περιοχή της (καζάς) κατά την τελευταία περίοδο της Τουρκοκρατίας είχε 10 χωριά και  7.000 κατοίκους καθώς και ειδικά φορολογικά προνόμια (γειτνίαση με αγγλοκρατούμενες Ζάκυνθο και Κεφαλονιά) πράγμα που επέτρεψε μια μεγαλύτερη ανάπτυξη. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να βρεθεί προετοιμασμένη για την Παλιγγενεσία με εξέχοντες προεστούς (Αυγερινός, Βιάντης, Μήτσος, Κρεστενίτης, Άχολος) που σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης στις 29 Μαρτίου του 1821.